İNFAZ

Gün bitiyor, üşendim
Kerahatin delileri sıçrıyor yatağından
Batmıyor güneş
İşliyor tek yönlü çabukluğunu durmadan
Kendisi olmaya alışıyor
Taklidi olmaya alışıyor insan
En çok kırmızıyı duyumsuyor karnında
Üşendim, üşendim çünkü
Bıktım tokalaşmaların çabasız kahramanlığından

Devletin kalemi eskitmiyor pabuçlarımı
Yenilemiyor da eyvah
Ruhumun ayazını kırmıyor odama dolan yapma çiçekler
Mevsimler değişmiyor eyvah
Hiç bu kadar belirmemişti gülüşlerim
Ve hiç bu kadar görmezden gelinmedi sahteliğim
İnanarak yanıldım kendime
Kendimce yanılarak taptım ikindi güneşlerine

Bir ayak selamıyla karşımda duruyor yalan
Ve tökezleyen hayatları sıralarken ben
Yasal bir zeminde, şapkası elinde, bir adam
İkinci sınıf kravatıyla kötü bir fotokopiden geçiyor
Kararıyor böylece vesikalığı, umudun içinde naçar
Ne gecenin üçünde ne de zeval vaktinde
Her ne olmuşsa yani provoke hayalleri sonrasında
Tutularak gitse keşke sürüklenerek
Yazık. Kendi ayaklarıyla yürüyor
Bulaşıyor bendeki veba kağıt yoluyla ona da
Kara bir mürekkep olarak dağılıyorum gırtlağında

YÜK

Meydandan kalan rengi devşir

Devşir, bize de efsaneler getir

Heykellerin: büyüklüğünü ve çokluğunu

Çocukların: çokluğunu ve büyüklüğünü

Ve konserlerle mitingleri

Ve kadın boyasıyla boyanmış evleri

O evlerin çay içilmeyen sabahlarını

Getir bize -mahrumiyetimizden değil-

Hayalleri kaldıramıyor çünkü bazen dağlarımız

Çünkü dağlar taşıyamadıklarıyla meşhurdur

Bilirsin

İnsan pek cahildir

Ben de biliyorum:

Bahanesi olmaz hayallerin

Ama vardı dağların bir bahanesi, göklerin ve yerin

Dehşetle merakındayız bu yüzden

Neymiş kervanların arzda gezinip durduğu?

Gökten başka kimmiş gürültü neşreyleyen?

Tepeden tepeden bakması betonların

Acaba hangi haklı kibirden?

Benim kibrim, yeni alıştığım bir imza gibidir içimde

Kıvrımlarının tüm amatörlüğü kanıma karışmış

Yine de tutunamam gözlerimden yukarı

Bahsedemem yetmezliğinden bu yoz ahengin

Aşk gücenir hem

Hem ben ağlayamam kalbim gücenir

Anlatamazsam dilim gücenir

Anlam gücenir anlatmazsam

Gücene gücene gürleşir gözlerim

-bir çiçek dalından koptu kopacak-

Çatlarken korneam, dağlara akran olacak

Gözümün kahvesinden fışkıracak cennet hayvanatı

Salınacağım peygambersiz çayırlarına

Taşıyacak mı bakalım kelimeler

Bir gemi gibi asırlarca denizi

Bir iffet gibi hazzın ablukasını

Bir iman gibi deve bağırsaklarını

Taşıyacak mı bakalım insan

Zalimliğine değecek ne varsa.