MAKAMDAN

ruhumu sabitlediğim uzaklık

yoruyor benim sinematografik esmerliğimi

grafikerlerin sayılar üzerinden anlaştığı tanrı

ressamların sormadığı sorular üzerinden

iknaya zorluyor renkleri

netliğin putluğu, aşağılıyor buğulu gözlerimi

kendinden buğulu görüntüler veriyor bana

böylece birikiyor 

sonradan görülmüş imitasyon anılarım.  

kalbimi yırtıp yırtıp içinde bulduğum inanç

yani uzaklığın o ulaşılmış hali

sahte bir gebeliği kanırttırıyor bana

haftasonu ile birleştirerek uzandığım yasal boşluktan

planlı meraklar duyumsuyorum

sinsice alt ediyorum güz'ül akşamlarımı

yorgun bir bilgisayar tıkırtısıyla ayıklıyorum hayatımın bitlerini

tık tık vuruyorum üstüne geçmişim

tamamen dibe doğru

tamamen damgalı

ve köşeli tamamen

böylece aklanıyorum terapi seanslarımda

kötülüğüm, acının kutsallığında eriyor

bir bahane kalmıyor mutlu olmaya

ya da olmamaya

İMA'DAN İMZALI

otoban akşamlarına kaçtığım zamanlarda

ya da çekinmezken uzak köylerin kuşkulu parıltısından,

yani akrabalarımın gürültüsü muğlak iken henüz

geçip giderdi her şey bir dostun avlusunda

sokulurdum en ince sızılarına hayatımın

mendilsizliğimle oturuyorum şimdi görgüsü kibirden sofralarda

benden bana çarpıp yansıyor bu kibir

çarpıtıp donuklaşıyor yansıdıkça

alıyor beni acemi meleklerin kollarından

kafamı zonklatıyor mendilsizliğim

cetvelim, gönyem,

acı ölçer oturmalarımız ılık akşamlarda

hiç bir şeyin hazırlanışı değilmiş anladım

yapay bir başlangıç tattım

unuttum her başlangıcın başından beri suni olduğunu

artık daha çıplak ve yalancıyım

nezaketim ve konuştuklarım nasıl da ciddi

bölünerek dalıyorum kirli küvözlerine insanların

nefessizliğim, tabiatım oluyor birden

bir evrim işliyor tersinden

bozkırın müphem merhametinden medet ummuyorum

hayranlığım gittikçe kristalleşiyor içimde

yalnız o uzun ayakları kalıyor attığım köprülerin

kelimelerin bir bir intihar ettiği sancaklar olarak

sesim, ses olmaktan çıkıyor kelimeleri iterken

yoğun bir sis altında kalıyor tanrısı körlerin

böylece eriyor imanlarına doğru o

bir vahdet-i vücut işliyor tersinden

o mendille silinmeyecek olan ağzım

hiç kirlenmemeliydi çağdaş kaderlere girerken

metafiziksiz kreşlerden

Allahsız yetimhanelerden geçmeliydim

olmayanı olmayan cinsinden alıp

olmayacağıma and içmeliydim

böylelikle anlaştığımız yokluk

hizmetleri için şükranlarımız sunulurken

altın renginden düşerdi kendini

deri koltuklarımız artık incinemezdi.

NAGZ

bir kaç renk sonra öldük

ve solgun ve buyurgan bir cemre düştü boyunlarımıza

bir şeyler yazıp durdu yağmur bıyıklı adamlar

peki sonra neden silinirdi de hiç bakmazlardı ardlarına?

meğer vals edermiş mürekkepler uçtukları zaman

bense bunu ilk çirkinliğime yazdığım bir şiirde görmüştüm

dişlerim sararmıştı korkudan

nehirler sırtımdan aşmıştı

bir sır gibi ağırdı nefse

ki konuşsam nasıl açığa vuracağımı bilmediğim.  

her sabah yeniden dalaştığım bir memur gibidir yüzüm  

her gece alacalı bir işçi sakalı

kaçışmışlara ve kalıntılara açılan gözüm

zührevi bir tamamlamayı başlatıyor

bir avuç rüya

bir parça dumanla

dağınık,

ucuz,

gürültülü ve kendine çarpan

ne varsa yani artık

kendimden kendime hariç olan

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

ölgün yanlarımın oynadığı bir skeç gibi

ince bir kefenle kapanıyor perde

tüylerim ürperse de toprağa doğru

rüzgarsız bir talanla kovalar kımıl sürüleri ellerimi 

bir demir gibi bükülür kağıtlara parmaklarım

kalır yazılar

buruk ve eksik

artık bütün kalanlar

bir tarihi yanlış okuma çabasınındır

okul merdivenlerinin boşluğuna düşen çocukluğum

engelleyememiştir pastoral söylemleriyle göğün renksizliğini

o temiz kağıtlarda gördüğüm kalabalığa yabancılaşmıştır korkularım

hizmet sektörü yorgunluğunu pazarlarken tanrısına

ufak günahlarının peşinde çürüyen dervişlerin

bıçaklanmıştır çöl düşleri esrarkeş virtüözlerce

yani bütün herkes kendi sanrılarının yalancı şahidiyken

dönüp de sorsam kaç mermimiz kaldı diye

kim diyecek bana omuzuma dokunup da:

en fazla bir kaç renk.

YORGUN PERDE

o beklenilen yere benim

her nereyse yani kılıcına sarılıp

her nereyse yani bavulunu dağıtıp

ergen hırsları dolu göğsüm yaraşmaz

terlemez evrakların gerdiği avuçlarım

kir tutmuştur biteviye, bilinmez

bir koçaklama dökülmez dilimden

kalkmaz böğrümdeki kımıltı, göç eylemez

ve de beklemez söküşünü şafağın

ezgileri bir minyatürdür göğün göğsümde

parçalanmış etimi sıkıştırır dişliler

çiçeklerinden bıkmış bir bahar gibi soyunup

ellerinden ellerime hoyratça geçer

bozar inancımın taranmış saçlarını

adı birden karanlık olur gecenin

kendine çarpıp döner

dipsiz serzenişlerim

puşe kağıtlarla gelir çözdüğüm sırrın simsarları

elleri temizdir

güzelce törpülüdür tırnakları

ah o gözlükleri

ne güzel oturmuştur kafataslarına

serbestçe gererler göğüslerini güneşe doğru

hiç düşünmeden dönerler ardı sıra

bense hayatı böyle çektiğim zaman

ağlamaya yetmez boyu kirpiklerimin

alamam tozlarını

çamurlanır bütün seyrim

o beklenildik sokaklara

haklıya hakkını çar çur ettirirek

yorarak adaletin simetrisiyle kalbimi

geliyorum spiraller çizmeden

ama dümdüz değil

kalabalıklarda omuzlarım nasıl sallanıyorsa

ayaklarım nasıl sinirli

dizlerim nasıl mağdur oluyorsa

nasıl güceniyorsa ellerim

benzemezken hiçbir yerim hiçbir yerime

işte ben ve işte onlar olarak

çıkıyorum

bütün taslaklarımla

bütün pusunu kısmıştım geçmişimin

alıştığım yataklardan uyandım yeniden

o kötü rüyanın parçalarını

üleştirdim mevsimlere

bir tabiat noksanı gibiydim

kendinden radyasyonlu

yaşadıklarımı bir yerlerden hatırlıyormuş gibi yapmaktan

unutmuştum bütün yaşananları.