NAGZ

bir kaç renk sonra öldük

ve solgun ve buyurgan bir cemre düştü boyunlarımıza

bir şeyler yazıp durdu yağmur bıyıklı adamlar

peki sonra neden silinirdi de hiç bakmazlardı ardlarına?

meğer vals edermiş mürekkepler uçtukları zaman

bense bunu ilk çirkinliğime yazdığım bir şiirde görmüştüm

dişlerim sararmıştı korkudan

nehirler sırtımdan aşmıştı

bir sır gibi ağırdı nefse

ki konuşsam nasıl açığa vuracağımı bilmediğim.  

her sabah yeniden dalaştığım bir memur gibidir yüzüm  

her gece alacalı bir işçi sakalı

kaçışmışlara ve kalıntılara açılan gözüm

zührevi bir tamamlamayı başlatıyor

bir avuç rüya

bir parça dumanla

dağınık,

ucuz,

gürültülü ve kendine çarpan

ne varsa yani artık

kendimden kendime hariç olan

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

ölgün yanlarımın oynadığı bir skeç gibi

ince bir kefenle kapanıyor perde

tüylerim ürperse de toprağa doğru

rüzgarsız bir talanla kovalar kımıl sürüleri ellerimi 

bir demir gibi bükülür kağıtlara parmaklarım

kalır yazılar

buruk ve eksik

artık bütün kalanlar

bir tarihi yanlış okuma çabasınındır

okul merdivenlerinin boşluğuna düşen çocukluğum

engelleyememiştir pastoral söylemleriyle göğün renksizliğini

o temiz kağıtlarda gördüğüm kalabalığa yabancılaşmıştır korkularım

hizmet sektörü yorgunluğunu pazarlarken tanrısına

ufak günahlarının peşinde çürüyen dervişlerin

bıçaklanmıştır çöl düşleri esrarkeş virtüözlerce

yani bütün herkes kendi sanrılarının yalancı şahidiyken

dönüp de sorsam kaç mermimiz kaldı diye

kim diyecek bana omuzuma dokunup da:

en fazla bir kaç renk.