MAKAMDAN

ruhumu sabitlediğim uzaklık

yoruyor benim sinematografik esmerliğimi

grafikerlerin sayılar üzerinden anlaştığı tanrı

ressamların sormadığı sorular üzerinden

iknaya zorluyor renkleri

netliğin putluğu, aşağılıyor buğulu gözlerimi

kendinden buğulu görüntüler veriyor bana

böylece birikiyor 

sonradan görülmüş imitasyon anılarım.  

kalbimi yırtıp yırtıp içinde bulduğum inanç

yani uzaklığın o ulaşılmış hali

sahte bir gebeliği kanırttırıyor bana

haftasonu ile birleştirerek uzandığım yasal boşluktan

planlı meraklar duyumsuyorum

sinsice alt ediyorum güz'ül akşamlarımı

yorgun bir bilgisayar tıkırtısıyla ayıklıyorum hayatımın bitlerini

tık tık vuruyorum üstüne geçmişim

tamamen dibe doğru

tamamen damgalı

ve köşeli tamamen

böylece aklanıyorum terapi seanslarımda

kötülüğüm, acının kutsallığında eriyor

bir bahane kalmıyor mutlu olmaya

ya da olmamaya

İMA'DAN İMZALI

otoban akşamlarına kaçtığım zamanlarda

ya da çekinmezken uzak köylerin kuşkulu parıltısından,

yani akrabalarımın gürültüsü muğlak iken henüz

geçip giderdi her şey bir dostun avlusunda

sokulurdum en ince sızılarına hayatımın

mendilsizliğimle oturuyorum şimdi görgüsü kibirden sofralarda

benden bana çarpıp yansıyor bu kibir

çarpıtıp donuklaşıyor yansıdıkça

alıyor beni acemi meleklerin kollarından

kafamı zonklatıyor mendilsizliğim

cetvelim, gönyem,

acı ölçer oturmalarımız ılık akşamlarda

hiç bir şeyin hazırlanışı değilmiş anladım

yapay bir başlangıç tattım

unuttum her başlangıcın başından beri suni olduğunu

artık daha çıplak ve yalancıyım

nezaketim ve konuştuklarım nasıl da ciddi

bölünerek dalıyorum kirli küvözlerine insanların

nefessizliğim, tabiatım oluyor birden

bir evrim işliyor tersinden

bozkırın müphem merhametinden medet ummuyorum

hayranlığım gittikçe kristalleşiyor içimde

yalnız o uzun ayakları kalıyor attığım köprülerin

kelimelerin bir bir intihar ettiği sancaklar olarak

sesim, ses olmaktan çıkıyor kelimeleri iterken

yoğun bir sis altında kalıyor tanrısı körlerin

böylece eriyor imanlarına doğru o

bir vahdet-i vücut işliyor tersinden

o mendille silinmeyecek olan ağzım

hiç kirlenmemeliydi çağdaş kaderlere girerken

metafiziksiz kreşlerden

Allahsız yetimhanelerden geçmeliydim

olmayanı olmayan cinsinden alıp

olmayacağıma and içmeliydim

böylelikle anlaştığımız yokluk

hizmetleri için şükranlarımız sunulurken

altın renginden düşerdi kendini

deri koltuklarımız artık incinemezdi.

NAGZ

bir kaç renk sonra öldük

ve solgun ve buyurgan bir cemre düştü boyunlarımıza

bir şeyler yazıp durdu yağmur bıyıklı adamlar

peki sonra neden silinirdi de hiç bakmazlardı ardlarına?

meğer vals edermiş mürekkepler uçtukları zaman

bense bunu ilk çirkinliğime yazdığım bir şiirde görmüştüm

dişlerim sararmıştı korkudan

nehirler sırtımdan aşmıştı

bir sır gibi ağırdı nefse

ki konuşsam nasıl açığa vuracağımı bilmediğim.  

her sabah yeniden dalaştığım bir memur gibidir yüzüm  

her gece alacalı bir işçi sakalı

kaçışmışlara ve kalıntılara açılan gözüm

zührevi bir tamamlamayı başlatıyor

bir avuç rüya

bir parça dumanla

dağınık,

ucuz,

gürültülü ve kendine çarpan

ne varsa yani artık

kendimden kendime hariç olan

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

ölgün yanlarımın oynadığı bir skeç gibi

ince bir kefenle kapanıyor perde

tüylerim ürperse de toprağa doğru

rüzgarsız bir talanla kovalar kımıl sürüleri ellerimi 

bir demir gibi bükülür kağıtlara parmaklarım

kalır yazılar

buruk ve eksik

artık bütün kalanlar

bir tarihi yanlış okuma çabasınındır

okul merdivenlerinin boşluğuna düşen çocukluğum

engelleyememiştir pastoral söylemleriyle göğün renksizliğini

o temiz kağıtlarda gördüğüm kalabalığa yabancılaşmıştır korkularım

hizmet sektörü yorgunluğunu pazarlarken tanrısına

ufak günahlarının peşinde çürüyen dervişlerin

bıçaklanmıştır çöl düşleri esrarkeş virtüözlerce

yani bütün herkes kendi sanrılarının yalancı şahidiyken

dönüp de sorsam kaç mermimiz kaldı diye

kim diyecek bana omuzuma dokunup da:

en fazla bir kaç renk.

YORGUN PERDE

o beklenilen yere benim

her nereyse yani kılıcına sarılıp

her nereyse yani bavulunu dağıtıp

ergen hırsları dolu göğsüm yaraşmaz

terlemez evrakların gerdiği avuçlarım

kir tutmuştur biteviye, bilinmez

bir koçaklama dökülmez dilimden

kalkmaz böğrümdeki kımıltı, göç eylemez

ve de beklemez söküşünü şafağın

ezgileri bir minyatürdür göğün göğsümde

parçalanmış etimi sıkıştırır dişliler

çiçeklerinden bıkmış bir bahar gibi soyunup

ellerinden ellerime hoyratça geçer

bozar inancımın taranmış saçlarını

adı birden karanlık olur gecenin

kendine çarpıp döner

dipsiz serzenişlerim

puşe kağıtlarla gelir çözdüğüm sırrın simsarları

elleri temizdir

güzelce törpülüdür tırnakları

ah o gözlükleri

ne güzel oturmuştur kafataslarına

serbestçe gererler göğüslerini güneşe doğru

hiç düşünmeden dönerler ardı sıra

bense hayatı böyle çektiğim zaman

ağlamaya yetmez boyu kirpiklerimin

alamam tozlarını

çamurlanır bütün seyrim

o beklenildik sokaklara

haklıya hakkını çar çur ettirirek

yorarak adaletin simetrisiyle kalbimi

geliyorum spiraller çizmeden

ama dümdüz değil

kalabalıklarda omuzlarım nasıl sallanıyorsa

ayaklarım nasıl sinirli

dizlerim nasıl mağdur oluyorsa

nasıl güceniyorsa ellerim

benzemezken hiçbir yerim hiçbir yerime

işte ben ve işte onlar olarak

çıkıyorum

bütün taslaklarımla

bütün pusunu kısmıştım geçmişimin

alıştığım yataklardan uyandım yeniden

o kötü rüyanın parçalarını

üleştirdim mevsimlere

bir tabiat noksanı gibiydim

kendinden radyasyonlu

yaşadıklarımı bir yerlerden hatırlıyormuş gibi yapmaktan

unutmuştum bütün yaşananları.  

İNFAZ

Gün bitiyor, üşendim
Kerahatin delileri sıçrıyor yatağından
Batmıyor güneş
İşliyor tek yönlü çabukluğunu durmadan
Kendisi olmaya alışıyor
Taklidi olmaya alışıyor insan
En çok kırmızıyı duyumsuyor karnında
Üşendim, üşendim çünkü
Bıktım tokalaşmaların çabasız kahramanlığından

Devletin kalemi eskitmiyor pabuçlarımı
Yenilemiyor da eyvah
Ruhumun ayazını kırmıyor odama dolan yapma çiçekler
Mevsimler değişmiyor eyvah
Hiç bu kadar belirmemişti gülüşlerim
Ve hiç bu kadar görmezden gelinmedi sahteliğim
İnanarak yanıldım kendime
Kendimce yanılarak taptım ikindi güneşlerine

Bir ayak selamıyla karşımda duruyor yalan
Ve tökezleyen hayatları sıralarken ben
Yasal bir zeminde, şapkası elinde, bir adam
İkinci sınıf kravatıyla kötü bir fotokopiden geçiyor
Kararıyor böylece vesikalığı, umudun içinde naçar
Ne gecenin üçünde ne de zeval vaktinde
Her ne olmuşsa yani provoke hayalleri sonrasında
Tutularak gitse keşke sürüklenerek
Yazık. Kendi ayaklarıyla yürüyor
Bulaşıyor bendeki veba kağıt yoluyla ona da
Kara bir mürekkep olarak dağılıyorum gırtlağında

YÜK

Meydandan kalan rengi devşir

Devşir, bize de efsaneler getir

Heykellerin: büyüklüğünü ve çokluğunu

Çocukların: çokluğunu ve büyüklüğünü

Ve konserlerle mitingleri

Ve kadın boyasıyla boyanmış evleri

O evlerin çay içilmeyen sabahlarını

Getir bize -mahrumiyetimizden değil-

Hayalleri kaldıramıyor çünkü bazen dağlarımız

Çünkü dağlar taşıyamadıklarıyla meşhurdur

Bilirsin

İnsan pek cahildir

Ben de biliyorum:

Bahanesi olmaz hayallerin

Ama vardı dağların bir bahanesi, göklerin ve yerin

Dehşetle merakındayız bu yüzden

Neymiş kervanların arzda gezinip durduğu?

Gökten başka kimmiş gürültü neşreyleyen?

Tepeden tepeden bakması betonların

Acaba hangi haklı kibirden?

Benim kibrim, yeni alıştığım bir imza gibidir içimde

Kıvrımlarının tüm amatörlüğü kanıma karışmış

Yine de tutunamam gözlerimden yukarı

Bahsedemem yetmezliğinden bu yoz ahengin

Aşk gücenir hem

Hem ben ağlayamam kalbim gücenir

Anlatamazsam dilim gücenir

Anlam gücenir anlatmazsam

Gücene gücene gürleşir gözlerim

-bir çiçek dalından koptu kopacak-

Çatlarken korneam, dağlara akran olacak

Gözümün kahvesinden fışkıracak cennet hayvanatı

Salınacağım peygambersiz çayırlarına

Taşıyacak mı bakalım kelimeler

Bir gemi gibi asırlarca denizi

Bir iffet gibi hazzın ablukasını

Bir iman gibi deve bağırsaklarını

Taşıyacak mı bakalım insan

Zalimliğine değecek ne varsa.

ŞİF

Kovalanıyorum.

Kopyalarımı izah ediyorum aynalara

Zamanın ortasında bir yıkıntı, aldırmıyorum.

Hep vurup damgayı terleyerek

Hep yerleşerek tokatlanan seherin makamına

Vandalca ibraz ediyorum tutarsız bir anatomiyi

Ne bir güz aksanı kalıyor elimde

Ne de bir akıtılmış süha

Hep bir tozarma

İmanım yığılmış,

Cibilliyetimiz pek sanatsal.

Tanışmaya konuşlanan

Meraklıydı da darılmaya

"Ey en tanışılmayan"

Ne tuhaf bir espri bırakırdı

Ürperirdik, omuzlarımızda

Omuzlarımızda:

Balolar, seçimler ve intihar geceleri

Hangi kapıyı açmaya zorlarlardı ki bizi?

Nerden geliyordu bu toz Allah aşkına?

Yoksa çağımıza özgü bir şey miydi bu?

Verilmişleri inkar eden

Yapılmışlar, yapmacıklar çağına yani.

Hollywood ya da kızılhaç

Unutarak ayaklarımıza sıkılan kurşunları

Dansın büyüsüne kaptırdığımız kendimizi,

Öylece razıydık çünkü çocuk kalmaya

Babalar başkalarının oğullarını kıskanırken.

Ne vardı cumhuriyet kurulmadan

Bir nefeslik koşsaydık şu kırlarda.