İNFAZ

Gün bitiyor, üşendim
Kerahatin delileri sıçrıyor yatağından
Batmıyor güneş
İşliyor tek yönlü çabukluğunu durmadan
Kendisi olmaya alışıyor
Taklidi olmaya alışıyor insan
En çok kırmızıyı duyumsuyor karnında
Üşendim, üşendim çünkü
Bıktım tokalaşmaların çabasız kahramanlığından

Devletin kalemi eskitmiyor pabuçlarımı
Yenilemiyor da eyvah
Ruhumun ayazını kırmıyor odama dolan yapma çiçekler
Mevsimler değişmiyor eyvah
Hiç bu kadar belirmemişti gülüşlerim
Ve hiç bu kadar görmezden gelinmedi sahteliğim
İnanarak yanıldım kendime
Kendimce yanılarak taptım ikindi güneşlerine

Bir ayak selamıyla karşımda duruyor yalan
Ve tökezleyen hayatları sıralarken ben
Yasal bir zeminde, şapkası elinde, bir adam
İkinci sınıf kravatıyla kötü bir fotokopiden geçiyor
Kararıyor böylece vesikalığı, umudun içinde naçar
Ne gecenin üçünde ne de zeval vaktinde
Her ne olmuşsa yani provoke hayalleri sonrasında
Tutularak gitse keşke sürüklenerek
Yazık. Kendi ayaklarıyla yürüyor
Bulaşıyor bendeki veba kağıt yoluyla ona da
Kara bir mürekkep olarak dağılıyorum gırtlağında

YÜK

Meydandan kalan rengi devşir

Devşir, bize de efsaneler getir

Heykellerin: büyüklüğünü ve çokluğunu

Çocukların: çokluğunu ve büyüklüğünü

Ve konserlerle mitingleri

Ve kadın boyasıyla boyanmış evleri

O evlerin çay içilmeyen sabahlarını

Getir bize -mahrumiyetimizden değil-

Hayalleri kaldıramıyor çünkü bazen dağlarımız

Çünkü dağlar taşıyamadıklarıyla meşhurdur

Bilirsin

İnsan pek cahildir

Ben de biliyorum:

Bahanesi olmaz hayallerin

Ama vardı dağların bir bahanesi, göklerin ve yerin

Dehşetle merakındayız bu yüzden

Neymiş kervanların arzda gezinip durduğu?

Gökten başka kimmiş gürültü neşreyleyen?

Tepeden tepeden bakması betonların

Acaba hangi haklı kibirden?

Benim kibrim, yeni alıştığım bir imza gibidir içimde

Kıvrımlarının tüm amatörlüğü kanıma karışmış

Yine de tutunamam gözlerimden yukarı

Bahsedemem yetmezliğinden bu yoz ahengin

Aşk gücenir hem

Hem ben ağlayamam kalbim gücenir

Anlatamazsam dilim gücenir

Anlam gücenir anlatmazsam

Gücene gücene gürleşir gözlerim

-bir çiçek dalından koptu kopacak-

Çatlarken korneam, dağlara akran olacak

Gözümün kahvesinden fışkıracak cennet hayvanatı

Salınacağım peygambersiz çayırlarına

Taşıyacak mı bakalım kelimeler

Bir gemi gibi asırlarca denizi

Bir iffet gibi hazzın ablukasını

Bir iman gibi deve bağırsaklarını

Taşıyacak mı bakalım insan

Zalimliğine değecek ne varsa.

ŞİF

Kovalanıyorum.

Kopyalarımı izah ediyorum aynalara

Zamanın ortasında bir yıkıntı, aldırmıyorum.

Hep vurup damgayı terleyerek

Hep yerleşerek tokatlanan seherin makamına

Vandalca ibraz ediyorum tutarsız bir anatomiyi

Ne bir güz aksanı kalıyor elimde

Ne de bir akıtılmış süha

Hep bir tozarma

İmanım yığılmış,

Cibilliyetimiz pek sanatsal.

Tanışmaya konuşlanan

Meraklıydı da darılmaya

"Ey en tanışılmayan"

Ne tuhaf bir espri bırakırdı

Ürperirdik, omuzlarımızda

Omuzlarımızda:

Balolar, seçimler ve intihar geceleri

Hangi kapıyı açmaya zorlarlardı ki bizi?

Nerden geliyordu bu toz Allah aşkına?

Yoksa çağımıza özgü bir şey miydi bu?

Verilmişleri inkar eden

Yapılmışlar, yapmacıklar çağına yani.

Hollywood ya da kızılhaç

Unutarak ayaklarımıza sıkılan kurşunları

Dansın büyüsüne kaptırdığımız kendimizi,

Öylece razıydık çünkü çocuk kalmaya

Babalar başkalarının oğullarını kıskanırken.

Ne vardı cumhuriyet kurulmadan

Bir nefeslik koşsaydık şu kırlarda.

LİLLİPUT

basılıp da bağrına seslerimizin

yankılanıyoruz mesenlerce renk renk

ama ölüm aynı hep, güzüm aynı

bir başka rüyaya

cimcikliyoruz kendimizi.

çaldılar hayretimizi

bize Allah'ı alıştırdılar.

cennetler yolup tufanlara dursak da

çıkaramadık bir türlü bu hazzı umuttan

hormonlandık böylece en yakın arzı hale doğru.

bidat bir hazineydi

sırça göğsümde anahtarını sakladığım

kazımıştım hallerimi şataflı intiharlardan

sonra yazamayınca bir şey

utançlı bir ergen sırıtışı oluyordum

suratımda taşıyordum hep bu çirkin

tasarımı aceleye gelmiş bayrağı

bir görüldü damgasıydı sanki ruhuma.

dilimde bir vakur herze

kim bilir hangi teorinin mezesiydim.

güvercinler

ağlarken üstüme.

aslında ben

yani, ruhuma gelen son veda

fark eder miydi hangi isme biat ettiğim?

fark eder miydi esrimeliği fikrimin?

sussam

belki fark ederdi

çünkü biliyorum

hiçtenliğini bile dualarımın

duyan sensin.

                                             Havsala/MART/2014

PİYASA

poetik gamların incelttiği

çığlıklar içindeyiz, tarumar.

hazımsızlıktan deşiyoruz toprağı

uzlaşımızda bir kuru kahkaha.

ovalardan çekilmiştik

patentini almak için ilahi buluşların

bir çiçeğin parfüm oluşu

ve ardından davete icabetimiz

hep bir ömre neler sığar telaşesi.

bir solgunluk anlatısı olmalı

şaşkınlıkların yıllandığı bir solgunluk

çünkü şaşırmak tescilidir masumiyetin

en kaotik duygularda dahi.

yoksa bu müfrez sadakatimiz

başımızı yasladığımız hatıralardan

başka ne bırakır? korkmuştuk elbet

alnımızın çatına doğru birikmekten.

hepimiz biliyorduk

o saklı sorgunun buruk tadını

bundandır ki

bir damlalık suyun yükünü hor görüp

ateşin verasetini zerk ederek kendimize

kamaşmış bir arsızlığı ruh edindik.

neye elimi atsam şimdi

bir sıkıntıdan başka bir sıkıntıya

kesiliyor biletler, oluveriyorum:

çıksam caddelere lastik gibi

çekilsem odalara darmaduman

kıyama mahcup

Allah'a unutkan.

DERMAN

                                                       Biz'den biri, Talha kardeşime

anlamın zafiyetini gölgeleyen bir şey var bu kağıtlarda
oldukça fazla kelimelerin katsayısı
yüreklerin, burkulmaya fırsat bulamayacağı bir çabukluk
ellerimle yapamayacağım bir şey
akılla yapılacağa hiç benzemiyor
bir alışkanlıktı sadece gözlerimizde ıslanmayan
çünkü çok ağlanılmış duvarları olan bir koridordan geçtik
ve gördük tanışırken kalplerimizin çıktığı merdivenleri
belki yalnız bizdik bu mimariyi tasarlayanlar 
yalnız bizlik sınırları dahilinde;
ılık bir gölde gösterişli kulaçlar savuran
kot daire toplantılarından dağılan
eşini seçmemiş bir adam bıyığı gibi oturan
kaderin o karizmatik boşluğuna savrulan
yalnız bizdik
bizlik için yeni gizler kodlayan.

şimdi
kimi kurtarsak ölümden

çok sıkılıyoruz burada beraber
yapmacık denecek kadar yapmacık oysa ellerimiz
kalbimiz, sahte denmeyecek kadar hükümsüz
geçmişiz kendimiz yerine birbirimizden
korkmayın
kimse kimsenin son durağı olmaya müsait değil
diriliğimiz bir piyano tıkırtısına sıkışmış
var mıydı bir ardı bu yönsüz gidişin? 
başka bir modaydı sadece belki bu yıkılış.

MÜDAVİ

harman yerlerinde sakındığı gözlerini öpüyorum annemin
benim gizil çağımın örtüsüdür o yazması, bilirim
bir avuç yokluğumu tutar da annem
elinde bir buğday tanesi olurum
yüzünde en taşkın sulardan duru ter
düşer de yüreğim olursa eğer
güneşlerin doğmak için çıldırdığı yerlerdir vatanım
bana bıraktığı bereket
kırılgan bir acemiliktir alnacıma bilgelik taşıyan
bir acemiliktir: beni helalinden yaşatan.

BİR YAZ GEÇERKEN

bütün kepenkler indirildiğinde
ağlayacak neyim var şimdi diye soruyorsam,
kıkırdaklı inançların öğütlerini
yerleştiriyorsam aklımın misafir odalarına
çoğalacaktır elbet bu kahrım

işe yarar mı hiç
kursakta kalan son heves için yaptığım çılgınlık
inadımın başı yumuşak artık
terli alnım dayanamadı yoğrulmayınca toprakla
necisimi almadı hiçbir soylu söz
hiçbir kağıt.

şarkılarda buluşalım deniyor ya
işte öyle bir şey bu deliliğin başlangıcı
yalnızız ve sancılı
uykularımız o soğuk koğuşlarda dolanıyor
ayakları çıplak rüyalarımızın
iflah olmaz bir hasta iniltisiyle kalkıyoruz sabaha

yaz günleri bir çok güzelliği çalarken cildimizden
sanki bir ayyaş partisinde
sadece alkollüyken dost olabilenlerin
tutup bizi süreklediği o dansa kalkıyoruz
ayık ve çaresiziz, yani göz göze
mülteciler gibi kaçarken kelimeler vecdimize
olduğu yerde artık her şey, savaş bitti.
şimdi cesetleri yakma vakti

uçurumun kenarında bir kır düğünüdür yüzün
topraksız yeşertir işleyen ellerin sabah umutlarını
işte bu yüzden razıydım şarkılarda buluşmaya ben
bekle ki açılsın bıkkın kulaklarım
tatlı uykuların eşiğinde esnerken.

CENNETİN HÜZNÜNE

Bugün ayın bana çarptığını itiraf edebilirim

Bir tesadüf dileyebilirim, yakalasın bizi babacan birader.

Ellerimiz kızarır belki de tam zamanıdır

Her şeyin itiraf olunmasını dileyebilirim

Böylece basit ama cesur olma fırsatıyla

Ayın esrimeliğimin en laçka tadını savmasıyla

Sarmasıyla hazzın vecde:

Harfler düşer

Çöreklenmişimdir üstlerine

Ay çarpmasıdır bu, ellerini tutmadığımdandır

Atanmış bir memurun bozkırla ilişkisidir şimdi ruhum

İşim gereği yalanlayamıyorum zamanın üstünlüğünü

Hırçın dalgaların ortasında kesik kesik geliyor ölümün sesi

Sesi pıhtılaştırmak istiyor hasedim

Kendine düşen seslerin zenginliğiyle övünmek.

Küskün cesetlerin gönlünü alıyorum

Ortaya bir gönül koyuyorum

Kapış kapış bir gönül

Bir gönül, alkışlarla

Sonra kimsenin bilmediği bir tomurcuk içimde

Ayın çarptığı yerde

Harfler ki düşkündür bu kısık sebatlarda

Oysa kaç denizdi o, kaç ağaç katletmem lazımdı ki daha

Bu dağdağanın küstah gönlünden kurtulayım.

Yol tozu bilmez kartpostal hasretlerinden

Daha başka ne çıkar toparlasak şu mücella fendimizi

Yaksak yaksak yaksak,

Varsak bütün devinimlerin anlamına yeniden

Sırtlandıkları gibi yavrularını dağlı kadınların

Sırtlanarak bir ferman heyecanını

Tanrıcıklara tapıyorlar, Allah’a müşteri tribi

Ben bunlarla ne yapayım, annemi alayım

Hurafelere inanırız

Ne güzel inanırız annemle hurafelere

Parmaklarımızın alışverişinde olur uğur böcekleri

Kıskançlığı değil kısmeti kavururuz bir kavi inanç ile

Sessizliğimiz bir uzun yol olur, yola ben çıkarım

Annem gidemez hiçbir yere

Bir itirafa sürükler beni sıvazlamaları:

Evet bir hiçtim kabusumun ortasında

Korkmam anlamsız

Bir hiçti kelimeler,

Piyonların ihtilalinden kaçan.

ÇİY

Anlatamayız bazı geniş zamanları,

İnandığımız:

Bir muammanın çengeline asılmışlığımızı

Ve çıkmışlığımızı bir kuyudan

Ki kalanı hasretle palazlanmıştır.

Ki yutkunurken eser üstümüze

Antlarını anıt belleyen

Nostaljik bir müminin

Helezona hasrolan nefesi

Güdümlü efsun tarifleri

Kaçınca sabitliğim devrede

Haritadan, şarkıdan memleketler

Bavulu toplarken yükselir farkındalık

Her şeyi rast eder vücut bakım malzemeleri

Uzak aile, zorlu şenlik, dolu sofra.

Annem ağlayabilir

Çünkü annem, her şiirde adı geçecek kadar annedir.