KUVÖZ

gece, kalbimin medeniyetidir

yavaş yavaş incinir güvercinlerin bıraktığı yerler

orospu tavırlarla saçılır göğe şehrin ışıkları

yıldızların bakire soyunuşlarını

göremesek de bildirir bize mesnetsiz hayranlığımız

gece çünkü merakımız

bilgece korkaklığımız

yutkuna yutkuna kurduğum hayal

acemice işliyor mülhem bir ağrıyı ciğerlerime

hep bir intihardan cayar gibi başlıyorum geceye

yani geceyi ciddiye alıp

ağlayarak döküyorum renklerimi

uykularımın kıyısını tasarlamaktı oysa işim

açıkta kalıyorum birden

kıdemli bir rüya görücü değilim

yağmurun seçtiği bir adam değilim

bekleneni veririm

yüzümdeki ikindi safhası

ellerimdeki hantal yapıcılık

yani her şeye uygun çaresizliğimle

ister yanarım ister dönerim

ensemdeki soğuk leke

ahiretsiz damgasıdır tarihsizliğimin

yaşı gaip bir yüzdür aynadaki

bir güzdür dilsiz ve yurtsuz

gece kalbimin medeniyetidir

o son umudun yaşayabilirliği

güvercinlerin dallarda bıraktığıdır

biraz incinme biraz arzu  

çaput değildir bağladıkları

yağmalamazlardı Allah'ı.